BABA

 Bugün günlerden 24 Kasım...

Yine içimde kocaman bir boşluk, yeri doldurulamaz bir özlemle başbaşa kaldım. Dayanılamaz denilen acılara dayanabiliyor insan tam dört sene önce bugün öğrendim.

 Hayat böyle işte zor yollara sokuyor insanı. Işin belki de en zor yanı o yollara hazır olduğunu sansan bile asla hazır olamamak. İşte ben o yola girdiğimde daha önceden hazır hissettiğim hiçbir şeyi hatırlayamadım. Öylece kalakaldım.

 Sanki tüm dünya birden karardı, yollar uzadı, sesler kısıldı, herkes her şey yabancılaştı. Ben kocaman bir acının tam ortasında kalbimde ağrılarını hissettiğim bir acıyla kalakaldım. Önce rüya gibi geldi her şey. Birazdan uyanacağım kötü bir rüyaydı bir kaç kez kendi etimi sıktım. Uyanmak istiyordum. Olmadı. Her şey gerçekti. Sabahın ilk saatlerinde aldığım haber, arkadaşlarımın sarılışları hepsi tek tek oluyordu sahiden de. Kafamın içinde bir ses gerçek değil diyordu. Uyanacaksın. Olmadı. Her şey gerçekti. Unufak olan yüreğim sanki ellerime aktı oradan toprağa babamın yanına. Orada kaldı bir parçam. 

 O parçam ben sevindiğimde, üzüldüğümde, heyecanlandığımda, hastalandığımda ona haber veriyor. O parçam gecelerı ayak ucumda oturup ertesi gün hiçbirini hatırlayamayacağım en güzel masalları okuyor. 

  Insan acılara dayanmayı öğreniyor, acılar baki kalıyor.

                                                                       Bir Terane